ไอน้ำที่ค่อยๆลอยขึ้นบนอากาศ
มันก็เหมือนกัน
ระหว่างน้ำที่เดือดที่ต้มกับไอระเหยจากชายป่า
ความแตกต่างคือรายละเอียด และ ความรุ่มร้อน เย้ายวน เย็น
ชีวิตเหมือนขาดอะไรไปบางอย่าง ที่รื่นรมย์
ใครที่เคยลิ้มรสมันคงจะซาบซึ้ง และหวนหา รสชาตละไมนั้น
ฉันเฝ้ารอเวลาพระอาทิตย์ตก เพื่อจะจ้องมองมัน หายไปจากขอบฟ้าช้าๆอีกครั้ง
ฉันเฝ้ารอ
กลับมาสู่โลก ลอยขึ้นไปบนฟ้า มองด้วยสายตาเฉียบคมอย่างพญาเหยี่ยว ที่เปล่าเปลี่ยว
บนหนทางนภากาศ ครวญคิด ถึงเหยื่ออันโอชะ
วิมานในอากาศพังทลาย ไม่เหลือเพื่อนรสดีให้เราได้ออกหาอีกต่อไป
ป่าดำ
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment