ถอดเทปบางส่วน วาระประเทศไทย กับอาจารย์ ถวัลย์ ดัชนี

http://www.youtube.com/watch?v=hB2G0m74RmY
บทสัมภาษณ์สั้นๆของอาจารย์ถวัลย์ ดัชนี ผู้บรรเทาความพร่องทางจิตวิญญาณของมนุษยชาิติ

นาทีที่ 4.07

ผมต้องการความรู้สึก ผมไม่ต้องการความเข้าใจ ถ้าความเ้ข้าใจเป็นเรื่องของทฤษฏี...เป็นอีกซีกสมองด้านหนึ่ง ผมเป็นสุนทรียารมณ์ของมนุษยชาติ ผมเป็นลมหายใจของมนุษยชาติ ผมเป็นจิตวิญญาณของมนุษยชาติ เพราะฉะนั้นผมต้องการความเข้าใจแต่น้อย แต่ผมต้องการความรู้สึก

นาทีที่ 5.26

อย่าเพิ่งคลั่งชาิติ อย่าเพิ่งหลงชาติว่า ความเป็นเอกลักษณ์ ความเป็นปัจเจกของศิลปะไทยนั้นเป็นยังไง ศิลปะไทยเนี่ยเพิ่งแย้มกลีบบาน เพิ่งเป็นเมล็ดพันธุ์ที่บ่มเพาะเอาไว้ อย่าพึงไปติดยึดกับรูปแบบหรือเนื้อหา ให้เข้าใจปรัชญาและเนื้อแท้ของจิตวิญญาณนั้นก่อนว่า อะไรคือความเป็นไทย เพราะถ้าเราคลั่งชาติ เราหลงชาิติ เราบ้าชาิติ เราก็จะหาตัวเองไม่พบ

นาทีที่ 5.58

ก่อนวงแหวนยังไม่้ล้อมดาวพระเสาร์ ภาษาสากลของมนุษยชาิิติคือ ศิลปะ เพราะฉะนั้น ผมจึงไม่มีความคิดว่าเป็นไทยหรือไม่เป็นไทยอย่างไร เพียงแต่ว่า ผมเกิดเติบโต และ ดื่มกินอุทกธารา หรือ ผมเอิบเปรมไปด้วยสุนทรียารมณ์ของการเป็นตะวันออก และผมนำความเป็นตะวันออกของผมออกมาให้เป็นที่ประจักษ์ว่า ผมเป็นเอกราชนะ ผมบรรลุนิติภาวะนะ ผมไม่ทำแบบฝรั่งนะ ขณะเีดียวกันผมก็ไม่ได้ลอกเลียนแบบ เก็บเศษคนโบราณ ลอกตำรานะ ผมสร้างสรรค์ ผมหายใจ ผมคือปัจจุบัน ผมไม่ใช่เมื่อวานนี้ ผมก็ไม่ใช่พรุ่งนี้ ผมเป็นวันนี้ ผมเป็นเดี๋ยวนี้ ของเมืองไทย และของมนุษยชาติ และของโลก

นาทีที่ 6.52

ตอนผมเล็กๆนะ ผมจะไม่กลับเมืองไทย...แต่ไปเจออาจารย์คึำกฤทธิ์ ท่านถามว่า "คุณจะกลับบ้านไหม" ผมตอบว่ายังไม่กลับ จะอยู่ที่นี่เลย อาจารย์คึกฤทธิ์ท่านบอกว่า "หมาดี มันไม่ไปไกลเจ้าของหรอก" แล้วผมก็นึกแย้งในใจ หนึ่ง ผมไม่ใช่หมา สอง ผมไ่ม่มีเจ้าของ แต่พอผมโตขึ้นมาแล้วถึงรู้ว่า เจ้าของของผมนั้นคือประเทศไทย และผมเป็นหมาที่ดี และผมกลับบ้าน เพราะรู้ว่า ความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของคือวัฒนธรรมของผม คือศาสนาของผม คือประเทศชาิติของผม คือในหลวงของผม คือแผ่นดินของผม

นาทีที่ 10.02

ผมก็ทำสิ่งที่ยิ่ิงใหญ่เหลือเกิน ผมหายใจอยู่ หายใจเนี่ยเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ลมหายใจเป็นสิ่งที่แผ่วเบา แต่เป็นอย่างเดียวที่ทำให้คุณรู้ได้ตระหนักได้ว่า คุณเป็นมนุษย์อยู่ (คุณจะเป็นอะไรอันนัั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญ) ลมหายใจต่างหากที่เป็นของที่บางเบาทำให้เรารู้ว่าเรามีชีวิตอยู่ แล้วเมื่อเรามีชีวิตอยู่นั้นแหละ เราก็จะมีจิตสำนึกว่าเราควรจะทำอะไร เหมาะสมกับการดำเนินชีวิตหรือการดำรงชีวิต ก็แค่นี้ ยังไม่พออีกเหรอ พอแล้ว เท่านี้ พอแล้ว หายใจอยู่

ที่โดนผมมากที่สุด คือ นาทีที่ 6.52 มันตอบโจทย์ของคนที่มาอยู่เมืองนอกนานๆอย่างผมเลย แม้ว่าผมจะปรับตัวได้แล้ว สามารถเข้าใจ และ เข้าพวกกับคนแถวนี้ได้ แต่บางส่วนของผมมันหายไป คำพูดของอาจารย์ถวัลย์ มันเลยมาตอบตรงนี้กับผมได้ เพราะ เจ้าของผมคือวัฒนธรรมของผม คือศาสนาของผม คือ ประเทศชาติของผม คือ ในหลวงของผม คือ แผ่นดินของผม และยิ่งได้ฟังอาจารย์ศรีศักร วัลลิโภดม http://www.youtube.com/watch?v=o1Ym2VJqFwA พูดในเรื่องรากทางจิตวิญญาณแล้ว ยิ่งภูมิใจที่ได้บอกกับใครๆว่า ผมคือคนไทย ใช้ภาษาไทย ใช้วัฒนธรรมไทย แม้จะรู้ถูกๆผิดๆก็ตาม